به راستی میان صهیونسیم و سینما چه نسبتی است؟ این سؤالی است که در این عمر صد ساله سینما بسیاری از پژوهشگران و پرسشگران در پی پاسخ آن بوده‌اند و پس از گذشت این همه سال هنوز هم ذهن بسیاری از صاحبنظران هنر و سیاست معطوف به آن است. اما چرا «سینما و صهیونیسم؟!»
در حقیقت، پاسخ این سؤال هر چه که باشد، به نسبت نزدیک سینما و سیاست‌های صهیونیسم بین‌الملل دلالت دارد. زیرا هنر هفتم از بدو پیدایش(در آستانهٔ آخرین سده از هزاره دوم میلادی) تا امروز، غالبا برآورنده خواسته‌ها و نمایان‌گر سیاست‌های جهانی صهیونیسم بوده است و این گفتار نه از سر تعصب و تقلید، که به پشتوانه پژوهش و تحقیق ابراز شده و قابل اثبات است. امروزه حتی هالیوود نیز منکر این واقعیت نیست که بسیاری از مهره‌های کلیدی در سینمای آمریکا، (صرف نظر از تخصص ایشان در زمینه‌های گوناگون سینمایی) صرفا به این دلیل که یهودی یا یهودی زاده‌اند، از میان اقران خود برگزیده شده و مدارج ترقی را پیموده‌اند. گرچه پیروی از آیین موسی(علیه السلام) به معنای تبعیت از مرام صهیونی نیست و از این‌رو دو واژه یهودی و صهیونیست را چهره پنهان داشته و به همین دلیل نیز بیشتر اعضای باشگاه سری خود را از بین پیروان آیین یهود برگزیده است.
حاصل آن که در تمامی شؤون اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مغرب زمین، ظاهرا همیشه یهودیان (و در حقیقت همواره صهیونیست‌ها) مقدم بوده‌اند. طبعا هالیوود نیز به عنوان یکی از مظاهر هنر و تکنولوژی مغرب زمین از این قاعده مستثنی نیست و حتی تلاشی هم در جهت انکار این مدعا ندارد. اصولا در نظام پیچیده هالیوود قوانین نانوشته بسیاری وجود دارند که یکی از آنها رجحان یهودیان در تمامی زمینه‌های هنری، رسانه‌ای و تخصصی است. قاعده بازی آن است که همواره یهودیان در اولویت‌اند و اگر یک یهودی از مرام سیاسی صهیونیسم نیز جانبداری کند، طبعا مدارج ترقی در هالیوود را با سرعت بیشتری خواهد پیمود. اما اگر همین هنرمند یهودی بی‌طرف باقی بماند یا به ندرت بر خلاف نظام تبلیغاتی صهیونیسم گام بردارد، به سهولت از گردونه هالیوود بیرون خواهد افتاد. در نظام مافیایی هزارچهره هالیوود، برای یک هنرمند ضدصهیونیست (حتی اگر یهودی باشد) جایی وجود ندارد و سرنوشت تلخ بزرگ‌ترین هنرمند تاریخ سینما یعنی چارلی چاپلین گواهی است بر این مدعاست.
چارلز اسپنسر چاپلین یهودی زاده فقیری بود که دوران کودکی را در عسرت و تنگدستی گذراند و در نخستین سال‌های شکوفایی سینما در آمریکا با تکیه بر خلاقیت و استعداد فردی خود سرانجام به اوج قله شهرت و افتخار فراز آمد. او به عنوان یک هنرمند یهودی، در اکثر نقش‌های سینمایی آغازین خود، تصویری بدیع و جذاب از یک یهودی سرگردان را به تماشا گذاشت و این همان الگوی مطلوب سیاستگزاران هالیوود محسوب می‌شد. به تدریج چارلی چاپلین به محبوب‌ترین هنرمند تاریخ سینما تبدیل شد و خود نیز تهیه‌کنندگی آثارش را بر عهده گرفت. اکنون این مجال برای او پدید آمده بود تا پس از سالیان متمادی به دل‌مشغولی‌های خویش بپردازد و فارغ از نظام مافیایی حاکم بر هالیوود حرف خود را به زبان تصویر بیان کند. ولی لابی صهیونیسم در هالیوود این روال را نمی‌پسندید و از همین‌جا بود که دشمنی‌ها آغاز شد.
